zondag 17 juli 2011

Dag 22 van El Pito naar Santa Marina

Vandaag de eerste echte camino dag van Marianne. Gisteren landde zij om 13.30 uur en was vlot uit het vliegtuig. Het is een hele overgang vanuit het koude en natte Nederland naar het zonovergoten Spanje. Vanaf het vliegveld zijn we met een taxi naar Muras de Nalon gereden om vandaar uit de eerste vijf kilometer te lopen naar El Pito. Een leuke hostal en dito pelgrims die voor een warm welkom zorgden, zij wisten dat Marianne zou komen, hoe kon het ook anders! Prima kamer, lekkere drankjes bij de bar om het welkom enige bodem te geven en 's avonds eten met Ludo en het Duitse echtpaar, leuk restaurant en goed eten, lekkere vis. Je valt daar als een blok van in slaap. Het weer was omgeslagen toen wij in het restaurant zaten begon het te regenen en toen wij naar huis moesten (hostel) waren wij daar uiteraard niet op gekleed. De hele nacht waaide de wind rond onze kamer en deed de luiken klapperen. Ook de volgende morgen is het nog druilerig weer, dus regenkleding te voorschijn gehaald, maar weer stond er ontbijt voor ons klaar, tosti, koffie etc. smaakte goed. Op weg de eerste kilometers waren al dalen en klimmen marianne mefrkt meteen dat zij niet in Nederland loopt, het Spaanse land is glooiend, ondanks dat er even naar lucht gehapt moet worden zijn we spoedig om 11.00 uur in Soto de Luina, 14 kilometer gelopen, hier zien wij oinzde mnede pelgrims weer de een om verder op weg te gaan de ander wacht op de mis van 11.30 uur in de prachtige kerk van Soto. Wij bezichtigen na de koffie de kerk en besluiten dan langzaam door te lopen. Het weer is wisselend van regen tot zonschijn, dus onze kleding wortd voortdurend aangepast. We hebben geen kleedkamer dus dat is wel lastig aan de kant van de weg. we lopen richting Santa Marina nog zo'n 10 kilometer een makkie denken wij na vanmorgen, tot wij bij een afslag komen waar twee santiagowegen op aangegeven staan, een naar de camino en een naar een plaatsje. Wij denken dat de laatste weg over de weg gaat en de andere door het bos, uiteraard kiezen wij voor de natuurweg. Deze begint na enkele meters te klimmen, daarna lekker vlak gelopen en vervolgens weer een forse klim met een afslag naar rechts. We lopen dan over een paadje gtussen het struikgewas, meters lang er komt geen einde aan. Als we uiteindelijk het struikgewas verlaten krijgen we op de weg fantastische vergezichten, we lopen heel hoog en stijgen en dalen op deze hoge weg zonder echt af te dalen. We nemen verschillende hoogten en als we tijdens de lunch die wij in het gras genieten langs het pad er achter komen dat wij deze weg eigenlijk niet hadden moeten nemen, kunnen we eigenlijk niet meer terug. We blijven op grote hoogte lopen en de weg wordt ons goed gewezen door pijlen en caminologo. De weg duurt maar voort de pijlen en logo's worden minder en op een beetje goed geluk zoeken wij onze weg. Als we uiteindelijk denken dat we moeten afdalen komen we uiteindelijk bij een boeren gehucht waar we niets anders kunnen dan een hond flink te laten blaffen waardoor de eigenaar naar buiten komt. Hij vertelt waar wij ons bevinden, wij moeten terug naar boven, zo'n vijf kilometer en daar naar links gaan dan komen we wel weer op de camino.
Het is inmiddels half vier en om nog een tocht te gaan beginnen met veel onzekerheden lijkt ons niet gewenst. De bewoner belt voor ons een taxi die na een kwartier verschijnt en deze brengt ons bij het pension in Santa marina waar wij met veel genoegen op ons bed neer ploffen, een douche nemen en naar een versterkend drankje op zoek gaan. Bij de bar ontmoeten we Ludo die naar de mis is geweest in Soto, volle kerk en hij heeft voor ons gebeden. Ik had vandaag liever even zijn GPS gehad dan wist ik tenminste waar ik mij bev onden had en hoe ik terug had kunnen komen. Bij de bar merken wij dat wij niet de enige zijn die dit pad genomen hebben.


1 opmerking:

  1. hallo Dirk, ik volg nog steeds je avonturen. Waar blijven de foto's? Zie ze graag tegemoet.

    Groet,Fred

    BeantwoordenVerwijderen