woensdag 27 juli 2011

Dag 32 van Vilalba naar Baamonde


Ik zag het somber in, het zal wel moeilijk slapen zijn in de overvolle herberg. Ik weet niet of het door Marianne kwam die naast mij lag maar ik heb heel goed geslapen en dat scheelt een stuk als je opstaat. Marinanne had niet zo goed geslapen en was duidelijk niet in haar hum, kwam dit doordat ik weer eens na vier weken naast haar lag? Ik moest daar best wel even over nadenken vanmorgen. Doordat ik monter was loopt alles veel lekkerder, na twee bakken yoghurt en een banaan was ik er klaar voor, Marianne sleepte zich voort, zelfs de koffie die in een te warm restaurant met een te hard staande TV werd genoten, leverde niet datgene wat ik ervan verwacht had en zij ook niet. Maar Marianne laat zich niet zo snel kennen en sjokte dapper door langs de weg naar de stad, de hele stad door, via kleine paadjes naar beneden de stad uit naar de brug waar een mooi natuurpark was aangelegd met bankjes. Daar even een stop genomen en Marianne kwam bij, voelde de koele ochtenlucht, zag de bomen en het bruggetje weerspiegeld in het water en zei " ik hou van het buitenzijn en het is toch wel mooi hier, dit zou je toch niet willen verwisselen voor het natte Nederland", ze was weer terug! Langzaam stegen wij uit het dal over kleine paadjes en dwars door boerderijen heen naar boven, hoorden veel honden blaffen en kwamen een kip met haar kuikens tegen. Doordat we lang bleven stil staan werd de kip weer rustiger en pikte vrolijk met haar kuikens in het rond. Een tractor verscheurde de silte en weg was het tavereel, kippen vlogen op, de honden sloegen aan en wij gingen verder. Wat later toen we opnieuw langs een boerderij met blaffende honden gingen zagen we een koppeltje jonge hondjes, terwijl wij ze van afstand stonden te bewonderen, schreeuwde een Spaanse uit het raam dat wij moeten doorlopen, het is zo aardig op het Spaanse platte land.
De tocht voerde ons vandaag over het Spaanse platteland, kleine paadjes tussen landerijen door, met appel en pruimenbomen, af en toe passerden wij de snelweg om al snel weer in het landschap te verdwijnen, we passerden oude bruggen en vroegen ons af of de wegen waar wij op lopen in een ver verleden belangrijke verbindingswegen waren tussen de verschillende gehuchten. Indrukwekkend als je over zulke bruggetjes en wegen loopt. De herberg waar we vannacht verblijven voelt goed, we worden aardig ontvangen en krijgen alle twee een benedenbed toegewezen, dit voelt goed aan en als we dan ook nog gaan eten in een restaurant waar we ons in de middeleeuwen wanen en de baas die mijn leeftijd al ver overschreden heeft ons komt vragen of wij pelgrims zijn en waar we vandaan komebn en of we een menu willen eten, is onze dag al goed. Als het eten ook nog eens zeer veel smaak heeft, weten we dat hier veel aandacht aan geschonken wordt en dat we in een goed restaurant zitten waar kwaliteit en klant nog gewaardeerd worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten