We zaten in een prachtig hotel in de bocht van de weg en ver boven ons raast het verkeer over het viaduct van de snelweg. We hebben een kamer met drie bedden, we mogen een bed uitzoeken, badkamer en balkon, voor 30 euro, waar vind je dat nog. Na een lekkere douche kunnen we nog eten, anders wordt het vanavond na negen uur en dat is toch wel laat. Voortreffelijk driegangen menu, witte bonensoep met worst (streekgerecht, een kilo bonen is te koop voor 9 euro, wij hadden minstens een pond in de soep), patat met kipfilee smaakte goed, als nagerecht roomvla met cake en kaneel en na de koffie waren we goed gevuld en konden er voorlopig even tegenaan. Na onze siesta zijn we gaan wandelen naar zee, er stond een harde wind en het water spatte vaak hoog op tegen de rotskust, het kiezelstenenstrand was weer adembenemend mooi van kleur, als we niet hadden moeten sjouwen waren er een aantal stenen mee naar huis gegaan.
's Avonds gaat het regenen, flinke plensbuien, beter nu dan als we morgen aan het lopen zijn. Na een onrustige nacht, we zijn niet zo gewend aan al die luxe als pelgrim, 's morgens om zevenuur op en om half acht aan de tostada's en de koffie. We kunnen er weer tegenaan, wat wel nodig is want als we het hotel verlaten hebben mogen we meteen via het bospad, wat nog glibberig is van de regen van de vorige avond, naar boven klauteren. Hijg, zucht, steun, ik kan niet meer en als je uiteindelijk boven bent is het een adembenemend gezicht, aan de ene kant de zee en de andere kant het dal waar wij uit geklommen zijn, vergeten zijn de zuchten en steunen, dit is mooi. We lopen door het glooiende landschap en via bospaadjes en achteraf weggetjes komen we om 10.00 uur in Luarca.
We snakken toch wel naar koffie en coissant, die we ook in ruime mate vinden in de koffieschenkerijen die er lux uitzien en niet passen bij onze outfit. We zijn via trappen afgedaald naar de bodem van dit plaatsje, dit heeft een goede aanslag gedaan op onze knieen en achterbeen spieren, straks komt de rest van de spieren wel weer aan bod als we uit het dal gaan klimmen. Marianne doet het goed en voelt al haar spieren na driedagen nadrukkelijk aanwezig, ik heb deze fase al doorlopen en daar was gelukkig niemand bij die mij kende. 
Na uitgebreid koffie te hebben gedronken in Luaca, foto's op de website te hebben gezet (anders worden de lezers ongeduldig) kachelen we door naar Pinera, de tocht is langer dan dat we verwacht hadden of we gaan niet zo snel als we wilden. Steeds denken wij dat we er zijn maar dan volgen er nog een paar omleidingen wegens aanleg van de snelweg en mogen we nog een paar heuveltjes op en af lopen, of schuifelen langs de snelweg met voortrazende vrachtauto's die ons passeren, voordat we uiteindelijk Pinere binnen lopen. 
We mogen ons eerst inschrijven, de hospitalero had zelfs onze paspoorten nodig, kennelijk vertrouwde hij ons niet, om vervolgens nog een kilometer verder te trekken naar de herberg. De hospitalero had ook maaltijden van vette friet en eieren, het sprak ons in het geheel niet aan, we gaan of ik ga nog wel even naar de super.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten